Conan De Barbaar in maatpak op een Harley Davidson
- A.D. Rattray for Jurgen’s Whiskyhuis
- Bowmore Distillery, Port Ellen (Islay)
- 20 jaar
- Gedistilleerd in 1993, gebotteld op 2 mei 2014
- ex-sherry hogshead nr. 1732
- 57.1% ABV
Er zijn een aantal merken die emotionele reacties opwekken in het onderbewustzijn. Het ter ziele gegane Port Ellen is er zo eentje (misschien net omdat ze gesloten is) en mede-eilandbewoner Ardbeg heeft zelfs al bij leven een plaatsje in dat legendarische rijtje bemachtigd.
Een half vat 20 jaar oude Ardbeg wordt binnenkort op de markt gegooid door de GVR van Jurgen’s Whiskyhuis en A.D. Rattray. Hij was al een eerste keer te proeven op een whiskyfestival in Aalst. Ik miste hem toen compleet (nochtans voldoende tijd doorgebracht aan Mr. Croucher’s stand) maar intussen heb ik een sample in mijn bezit.
Proefnotities
Deze Ardbeg heeft duidelijk op een Fino of Manzanilla vat gerijpt. Na 20 jaar heeft hij nog steeds een witte wijnkleur. Ik heb zelfs even heen-en-weer gemaild om zeker te zijn dat het wel degelijk een sherryvat was. Toegegeven: ik had het flesje nog niet geopend en baseerde me enkel op de kleur. Misschien wat voorbarig.De neus is gelaagd. En dat is nog een understatement. De turfrook is dominant maar beschaafd aanwezig. Samen met een hint van teer en asfalt. Alles is mooi op smaak gebracht met ciderazijn en een vleugje diesel. Heerlijk smerig kan hier wel eens de juiste uitdrukking worden. Verderop ontdek ik ook nog wat balsamico en mahoniehout.
Als je hem even tot rust laat komen, wordt hij een tikkeltje zoeter. Grappa met een scheutje honing. Sinaasappelzeste en mandarijnen. Een kleine toets amandel.
Een slokje in de mond nemen, opent een nieuwe wereld voor een beginner zoals mezelf. Tabak, sandelhout en dennenhars. Opnieuw een licht zure toets van balsamico. En een reeks gevaarlijke producten zoals benzine en white spirit. Onder invloed van je speeksel wordt hij terug zoeter. Geroosterde vijgen en rozijnen. Naar het einde toe ook wat solfer van een afgestreken lucifer.
Ooit het gevoel gehad dat je iets niet wou doorslikken? Deze Ardbeg geeft het je, omdat ie te lekker is.
De finish is mondverwarmend. Rozijnen gedrenkt in benzine met geroosterde walnoten. Evolueert naar aromatische tabak. Nooit geweten dat je een ganse avond kon genieten met zo weinig in je glas.
Dit is een whisky uit de categorie met het spreekwoordelijk ‘op je tong plassende engeltje’. Eentje om stil van te worden en en te openen bij speciale gelegenheden. Heerlijk complex, subtiel gelaagd en licht brutaal.
Het prijskaartje ligt een eind boven mijn persoonlijk budget, maar € 325 is met de huidige marktprijzen niet eens zo duur. Onafhankelijk gebottelde Ardbeg’s van deze leeftijd gaan makkelijk € 500. De kans is dus huizengroot dat hij in no-time uiterkoopt.
Een waardige investering, maar wel eentje die het verdient om gedronken te worden, niet om stof te vergaren in een donkere kluis naast de Port Ellens en Karuizawa’s van deze wereld.
PS: Mijn rationele ik zegt me nog steeds dat dergelijke bedragen neerleggen voor een fles whisky quasi knettergek is en dat je voor dat bedrag 2 of 3 zéér leuke whisky’s kan vinden met een fenomenaal WAUW-gehalte. Het is echter mijn emotionele ik die de review schreef… na één miezerig centilitertje.
Reacties
Een reactie posten